PostImageBlock " border="0">
/endPostImageBlock

  

 زيارت امام علي(ع) "قسمت اول"

مطلب دوّم در كيفيّت زيارت آن حضرت است بدانكه زيارات منقوله براى آن حضرت بر دو قسم است يكى مُطْلَقَه كه مُقَيَّدْ به وقتى از اوقات نيست و ديگر مخصوصه كه عكس آن است و اين زيارات در ضمن دو مقصد بيان مى شود
مقصد اوّل در زيارات مُطْلَقه است و آنها بسيار است و ما اكتفا مى كنيم در اينجا به ذكر چند زيارت اوّل زيارتى است كه شيخ مفيد و شهيد و سيّد بن طاوس و ديگران ذكر كرده اند و كيفيّت آن چنان است كه هرگاه اراده زيارت نمائى غسل كن و دو جامه پاك بپوش و به چيزى از بوى خوش خود را خوشبو كن و اگر نيابى و نكنى نيز مجزى است و چون از خانه بيرون آمدى بگو:

اَللّهُمَّ اِنّى خَرَجْتُ مِنْ مَنْزِلى اَبْغى فَضْلَكَ وَاَزُورُ وَصِىَّ نَبِيِّكَ

خدايا من از خانه ام بيرون آمده و جوياى فضل تواءم و قاصد زيارت وصى پيامبرت

صَلَواتُكَ عَلَيْهِما اَللّهُمَّ فَيَسِّرْ ذلِكَ لى وَسَبِّبِ الْمَزارَ لَهُ وَاخْلُفْنى

كه درودهاى تو بر هر دوشان باد هستم خدايا پس آسان گردان براى من آن را وفراهم كن اسباب زيارتش را وجانشينم

فى عاقِبَتى وَحُزانَتى بِاَحْسَنِ الْخِلافَةِ يا اَرْحَمَالرّاحِمينَ

باش در انجام كارم و كسانم به بهترين جانشينى اى مهربانترين مهربانان

پس روانه شو درحالى كه زبانت گويا باشد به ذكر:

اَلْحَمْدُ لِلَّهِ وَسُبْحانَ الِلَّهِ وَلا اِلهَ اِلا اللَّهُ

ستايش خداى را است و منزه است خدا و معبودى نيست جز خدا

و چون رسيدى به خندق كوفه بايست و بگو:

اَللَّهُ اَكْبَرُ اَللَّهُ اَكْبَرُ اَهْلَ الْكِبْرِيآءِ وَالْمَجْدِ

خدا بزرگتر است خدا بزرگتر است كه شايسته بزرگى و مجد

وَالْعَظَمَةِ اَللَّهُ اَكْبَرُ اَهْلَ التَّكْبير وَالتَّقدْيسِ وَالتَّسْبيحِ وَالاْلا ءِ اَللَّهُ اَكْبَرُ

و عظمت است خدا بزرگتر است كه شايسته بزرگ شمردن و تقديس و تنزيه و نعمتها است خدا بزرگتر است

مِمّا اَخافُ وَاَحْذَرُ اَللَّهُ اَكْبَرُ عِمادى وَعَلَيْهِ اَتَوَكَّلُ اَللَّهُ اَكْبَرُ رَجآئى

از آنچه مى ترسم و بيم دارم خدا بزرگتر است كه تكيه گاه من است و توكل بر او كنم خدا بزرگتر است كه اميد من

وَاِلَيْهِ اُنيبُ اَللّهُمَّ اَنْتَ وَلِىُّ نِعْمَتى وَالْقادِرُ عَلى طَلِبَتى تَعْلَمُ

است و بسويش باز گردم خدايا تو ولى نعمت منى و تواناى بر انجام خواسته ام هستى مى دانى

حاجَتى وَما تُضْمِرُهُ هَواجِسُ الصُّدُورِ وَخَواطِرُ النُّفُوسِ فَاَسْئَلُكَ

حاجتم را و آنچه را پنهان كند تشويشهاى دلها و خاطرات نفوس پس از تو خواهم

بِمُحَمَّدٍ الْمُصْطَفَى الَّذى قَطَعْتَ بِهِ حُجَجَ الْمُحْتَجّينَ وَعُذْرَ

به محمد مصطفى كه قطع كردى بوسيله او دليلهاى دليل تراشان و عذر

الْمُعْتَذِرينَ وَجَعَلْتَهُ رَحْمَةً لِلْعالَمينَ اَنْ لا تَحْرِمَنى ثَوابَ زِيارَةِ

عذرخواهان را و او را براى جهانيان رحمت قرار دادى كه محرومم نكنى از ثواب زيارت

وَلِيِّكَ وَاَخى نَبِيِّكَ اَميرِ الْمؤْمِنينَ وَقَصْدَهُ وَتَجْعَلَنى مِنْ وَفْدِهِ

ولى خود و برادر پيامبرت امير مؤ منان و توجه بسويش و قرار دهى مرا از واردين

الصّالِحينَ وَشِيعَتِهِ الْمُتَّقينَ بِرَحْمَتِكَ يا اَرْحَمَ الرّاحِمينَ

شايسته و شيعيان پرهيزكارش به مهرت اى مهربانترين مهربانان

وچون نمودار شود براى تو قُبِّه شريفه آن حضرت بگو:

اَلْحَمْدُ لِلَّهِ عَلى مَا اخْتَصَّنى بِهِ مِنْ

ستايش خداى را كه مخصوصم داشت

طيبِ الْمَوْلِدِ وَاسْتَخْلَصَنى اِكْراماً بِهِ مِنْ مُوالاةِ الاَْبْرارِ السَّفَرَةِ

به پاكى ولادت و برگزيدم از روى اكرام بدوستى نيكان و سفيران

الاَْطْهارِ وَالْخِيَرَةِ الاَْعْلامِ اَللّهُمَّ فَتَقَبَّلْ سَعْيى اِلَيْكَ وَتَضَرُّعى بَيْنَ

پاك و برگزيدگان نمونه خدايا پس بپذير كوششم را بسويت و زاريم را پيش

يَدَيْكَ وَاغْفِرْ لِىَ الذُّنُوبَ الَّتى لا تَخْفى عَلَيْكَ اِنَّكَ اَنْتَ اللَّهُ الْمَلِكُ الْغَفّارُ

درگاهت و بيامرز گناهانم را كه بر تو پوشيده نيست كه براستى توئى خداى فرمانرواى آمرزش پيشه

مؤ لّف گويد: كه چون در وقت ديدن قبّه منوره يك حال نشاط و شوقى براى زائر روى مى دهد كه ميل دارد در آن وقت تمام توجّه خود را به آن جناب نمايد و به هر لسانى و بيانى كه تواند مدح و ثناى آن بزرگوار گويد خصوص زائر اگر از اهل علم و كمال باشد دوست مى دارد كه اگر شعر بليغى در نظر داشته باشد در آن حال به آن تَمَثُّل جُويَد لذا بخاطرم رسيد كه اين چند شعر را از قصيده هائيّه اُزْرِيَّه كه مناسب اين مقام است ذكرنمايم و رَجاء واثق كه سلامى از جانب اين صاحب صحيفه سُوداء به آن صاحب قُبّه بَيْضاء بنمايد و از دُعاى خير فراموشم نفرمايد وَالاَْشْعارُ هذِهِ:

نظرات شما عزیزان:

abi021

ساعت5:48---31 مرداد 1392

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

اَيُّهَا الرّاكِبُ الْمُجِدُّ رُوَيْداً	بِقُلُوبٍ تَقَلَّبَتْ فى جَواها
اى سوار تندرو مهلتى ده	بر دلهائى كه زير و رو شوند در سوز و گدازش
اِنْ تَرائَتْ اَرْضُ الْغَرِيَّيْنِ فَاخْضَعْ	وَاخْلَعِ النَّعْلَ دُونَ وادى طُواها
چون نمايان گشت سرزمين نجف خضوع كن	و كفش را در بيرون دروازه شهر از پاى بيرون آر
وَاِذا شِمْتَ قُبَّةَ الْعالَمِ	الاَْعْلى وَاَنْوارُ رَبِّها تَغْشاها
و چون چشمت به گنبد عالم	اعلى افتاد كه انوار پروردگارش پوشانده
فَتَواضَعْ فَثَمَّ دارَةُ قُدْسٍ	تَتَمَنَّى الاَْفْلاكُ لَثْمَ ثَراها
فروتنى كن كه آنجا خانه قدسى است	كه افلاك آرزوى بوسيدن خاكش را كنند
قُلْ لَهُ وَالدُّمُوعُ سَفْحُ عَقيقٍ	وَالْحَشا تَصْطَلى بِنارِ غَضاها
به او بگو با ديده خونبار چون عقيق سرخ	و با دلى سوزان به آتش فروزانش
يَابْنَ عَمِّ النَّبىِّ اَنْتَ يَدُ اللَّهِ	الَّتى عَمَّ كُلَّ شَىْءٍ نَداها
اى پسر عموى پيغمبر توئى دست خدا	كه فرا گرفته سخايش همه چيز را
اَنْتَ قُرْآنُهُ الْقَديمُ وَاَوْصافُ	كَ آياتُهُ الَّتى اَوْحاها
توئى قرآن قديم حق و صفات تو	آيه هاى آن قرآن است كه وحى كرد آن را
خَصَّكَ اللَّهُ فى مَاءثِرَ شَتّى	هِىَ مِثْلُ الاَْعْدادِ لا تَتَناهى
ويژه ات داشت خدا به افتخارات گوناگونى	كه مانند اعداد بى پايان است
لَيْتَ عَيْناً بِغَيْرِ رَوْضِكَ تَرْعى	قَذِيَتْ وَاسْتَمَرَّ فيها قَذاها
اى كاش چشمى كه در غير بوستان تو بچرد	پر از خاشاك شود و اين خاشاك همچنان در آن بماند
اَنْتَ بَعْدَ النَّبِىِّ خَيْرُ الْبَرايا	وَالسَّما خَيْرُ ما بِها قَمَراها
تو بعد از پيغمبر بهترين مردمى	چنانچه در آسمان بهترين اختران مهر و ماه اند
لَكَ ذاتٌ كَذاتِهِ حَيْثُ لَوْلا	اَنَّها مِثْلُها لَما آخاها
ذات تو چون ذات پيمبر است و اگر چنين	نبود هرگز تو را به برادرى خويش نمى گرفت
قَدْ تَراضَعْتُما بِثَدْىِ وِصالٍ	كانَ مِنْ جَوْهَرِ التَّجَلّى غِذاها
هر دوى شما از پستان وصالى شير خورده ايد	كه غذاى آن از گوهر تجلى حق بود
يا اَخَا الْمُصْطَفى لَدَىَّ ذُنُوبٌ	هِىَ عَيْنُ الْقَذا وَاَنْتَ جَلاها